Yirminci yüzyılın başlarında uzlaşma kurumu, sadece küçük çaplı hukuki uyuşmazlıkların çözümünde kullanılmakta iken günümüzde artık birçok hukuk alanında uyuşmazlığın boyutu ve türü ne olursa olsun kullanılabilmektedir. Özellikle sağlık hizmetleri, doğası gereği tıbbi uyuşmazlıkların yaşanabileceği bir sahadır. Modern tıp gelişip daha karmaşık bir hal aldıkça bu durum ve koşullara göre hasta, hekim veya sağlık kurumları ile çeşitli hukuki uyuşmazlıklar da ortaya çıkabilmektedir.
Bu çalışma ile amaçlanan, uzlaşma kurumunun hukuki ve felsefi altyapısından bahsederek, Türkiye'deki sağlık hukukunda çok yeni bir uygulama olan uzlaşma kurumuna yönelik öneriler sunmaktır. Bu kapsamda, araştırmanın konusunu oluşturan sağlık hukukunda uzlaşma kurumuna ilişkin hukuki bilgiler, sağlık çalışanları ve sağlık hizmetleri açısından tanımlayıcı olarak ele alınmıştır. Dünyadaki çeşitli ülkelerde yer alan sağlık hukukunda uzlaşma uygulama örnekleri istatistikî ve tanımlayıcı olarak açıklanmıştır. Ayrıca belirtmek gerekir ki bu çalışmada uzlaşma kurumu, bünyesinde arabuluculuk ve uzlaştırma kavramlarını da içine alan bir üst kavram olarak işlenmiştir.
Türkiye'de sadece sağlık hizmetlerine yönelik hazırlanmış arabuluculuk ve uzlaştırma ile ilgili özel bir yasal düzenleme bulunmamaktadır. Bu durum beraberinde uzlaşma kurumunun Türk sağlık hukukunda etkili bir şekilde uygulanma sorununu gündeme getirebilir. Çünkü güvene dayalı hasta – hekim ilişkisini geliştirmek, yargılamadaki iş yükünü azaltmak, tıbbi uyuşmazlıkların kısa sürede çözümünü sağlamak ve sağlık hizmeti esnasında mağdurun uğradığı zararı hızlı bir şekilde karşılamak bakımından uzlaşma kurumunun Türk sağlık hukuku ve sağlık hizmetlerinde uygulanması önemlidir.
