Öğretimde Yapay Zeka

Üretken yapay zekâ, öğretim sürecinin tüm bileşenleri üzerinde devrim niteliğinde dönüşümlere göz kırpsa da, özünde tüm bu tartışma iki temel soru etrafında yoğunlaşmaktadır:

Teknolojik ilerlemenin son derece hızlı ve derin yaşandığı bir çağda, niçin üretken yapay zekâ karşısında bu denli derin dönüşümler içeren bir refleks beklenmektedir? Bu soruyu etraflı biçimde ve bilimsel deneyimle ilişkilendirerek düşündüğümüzde, yapay zekâ-eğitim/öğretim ilişkisi bizim için popüler bir klişe olmaktan öte, bir bilim ve yaşam gerçeği halini alacaktır.

Üretken yapay zekâ ile işbirliği, öğretim süreçlerine; daha açık biçimde programa, öğrenme ortamına, öğretim materyaline, sınıf içi süreçlere ve değerlendirme araçlarına nasıl yansıyacaktır? Ancak bu noktada durup bir soluklandığımızda, bundan önce sorulması gereken asıl soru fark edilecektir:

Öğretim sürecinde böylesi bir dönüşüm için zemin yeterince hazır mıdır? Doğası itibariyle son derece dinamik ve belirsiz olan yapay zekânın öğretim süreçlerine etkilerini ele almak, esasen kolay bir iş değildir. Zira denklemin diğer tarafında yer alan öğretim de zamanımızda son derece dinamik biçimde dönüşmektedir. Öte yandan, tüm bu karmaşa içinde iki temel karakteristik uyuşmaktadır. İlki, çevresel değişime son derece hassas, çok boyutlu ve hızlı bir değişim ivmesidir. Ve iki şey dönüşürken, birbirlerini benimseme olasılığı muhtemelen daha yüksektir. İkincisi ise ihtiyaçtır. İnsanlığın bilgi birikimi çoğalmakta; bu durum, eğitim-bilgi etkileşiminde yeni yollar geliştirilmesini zorunlu kılmaktadır. Yapay zekâ ise gelişmek için bilgiyi son derece yoğun biçimde kullanan ve üreten eğitime muhtaçtır.

Elinizdeki kitap, bu bakışlarla, üretken yapay zekânın öğretim süreçleri üzerinde yaratmakta olduğu dönüşümü, kuram-uygulama-felsefe bağlamı içerisinde ve zengin bir çeşitlilikle ele almaktadır.